خارج کردن بیمار از تخت

خارج کردن بیمار از تخت (out of bed)، هم بیماران بستری در بیمارستان و هم بیمارانی که در منزل تحت مراقبت ویژه و طولانی مدت قرار دارند، بسیار ضروری و مفید است. استراحت طولانی مدت همیشه برای بدن شما مفید نیست. اگر پزشکان یا پرستاران شما را تشویق به بلند شدن و خارج شدن از تخت می کنند جهت جلوگیری از عوارض طولانی مدت استراحت در رختخواب است و اصلأ تعجب نکنید.

بسیاری از بیماران و بستگان بیماران فکر می کنند که هفته ها استراحت در رختخواب یا استراحت سخت در بستر،برای بیمار مفید است بنابراین بیماران تمایلی به بلند شدن از رختخواب ندارند و بستگان آنها نیز، این مشکل را تقویت می کنند در صورتی که کاملأ اشتباه است و استراحت بیش از حد در تخت و عدم تحرک بیمار، باعث کاهش سرعت بهبودی بیمار و ایجاد عوارض می شود.

پس حتی اگر بیمار اینتوبه است و یا تراکئوستومی دارد و به دستگاه ونتیلاتور وصل است، در صورت نرمال بودن علائم حیاتی (تعداد ضربان قلب، نرمال بودن ریتم قلب، نرمال بودن فشار خون، نرمال بودن تعداد تنفس و اکسیژن خون بیمار) حتمأ در اولین فرصت و با کسب اجازه از پزشک بیمارتان، بیمار را از تخت خارج کنید و به روند درمانی و بهداشتی بیمارتان کمک کنید.

عوارض استراحت طولانی مدت بیماران در تخت

• عوارض اسکلتی عضلانی شامل کاهش قدرت عضلانی و کاهش انقباضات عضله، کاهش استقامت و قدرت عضلانی، آتروفی عضلات بدن، کاهش جریان خون عضله ها
• عوارض پوستی شامل ایجاد زخم بستر یا زخم های فشاری در بیمار
• عوارض تنفسی مانند عفونت ریه (پنومونی) یا آمبولی ریه
• عوارض روانی و اجتماعی شامل افسردگی و عدم برقراری ارتباط با اطرافیان
• عوارض قلبی و عروقی شامل ترومبوز و هیپوتانسیون وضعیتی و کاهش جریان خون در اندام ها
• عوارض سیستم ادراری مثانه و روده شامل بی اختیاری ادرار، عفونت ادراری، ایجاد یبوست
• استراحت طولانی مدت بیمار در تخت منجر به از دست دادن توانایی های فردی از جمله توانایی خود در لباس پوشیدن، دوش گرفتن یا استفاده از توالت توسط بیماران می شود و نسبت به زمانی که برای اولین بار بستری شده بودند، ناتوان تر می شوند.

چه اصول ایمنی را حین خارج کردن بیمار از تخت (out of bed) رعایت کنیم؟

1. ابتدا توضیحات لازم را به بیمار دهید تا با اقدامات شما هماهنگ باشند و دچار استرس و اضطراب نشوند. به عنوان مثال به بیمارتان توضیح دهید که قصد دارید با کمک شما، ایشان را از تخت خارج کرده زیرا عوارض خوابیدن طولانی مدت در بستر بسیار زیاد است.
2. بیماران همچنین در اولین باری که از استراحت طولانی مدت در بستر خارج می‌شوند، تحت نظارت پرستار، فیزیوتراپ یا کاردرمانگر قرار می‌گیرند تا مطمئن شوند که ایمن هستند و لوله ها و آنژیوکت یا ورید مرکزی (CVP) و سوند ادراری و همچنین بیمارانی که تراکئوستومی دارند، از محل اصلی خود خارج نشوند و به بیمار آسیبی حین خارج شدن از تخت وارد نشود.
3. بهترین راه برای مستقل ماندن در هنگام بستری شدن در بیمارستان این است که به محض اینکه پزشکتان گفت اجازه دارید از رختخواب بیرون بیایید شروع به حرکت کنید و از تخت خارج شوید.
4. در صورتی که بیمار ناتوان در حرکت کردن است حتمآ با کمک و حمایت پرستار و فیزیوتراپ از تخت شود و روی صندلی و یا ویلچر قرار گیرد.
5. در صورتی که بیمارتان هوشیار است آن را تشویق کنید تا در اوقات فراغت شرکت کند یا زمانی که فعالیت‌هایی مانند پیاده‌روی منظم، تماشای تلویزیون و مطالعه انجام می‌شود، از رختخواب خارج شود و روی صندلی یا ویلچر برای صرف غذا بنشینید، وسایل کمکی مانند عینک خواندن، راه رفتن و سمعک به همراه داشته باشید.
6. از حمام به جای حمام در تخت استفاده کنید.
7. بیمار را تشویق کنید تا در فعالیت ها و ورزش با فیزیوتراپ همکاری کرده و در انجام آن ها مقاومت نکند.
8. موسیقی مورد علاقه بیمارتان را برایش پخش کنید حتی اگر بیمارتان سطح هوشیاری پائینی داشته باشد.
9. لازم است بیمار حداقل از یک پا استفاده کند. در غیر این صورت باید از بالابر برای انتقال بیمار استفاده کنید. همچنین اگر نمی توانید به تنهایی از بیمار حمایت کنید، این کار را انجام ندهید، زیرا می توانید هم به خود و هم به بیمار آسیب بزنید.
10. اگر قصد دارید بیمار را از تخت خارج کنید حتمأ کفش های ضد لغزش بپوشید و بیمار را نیز کفش یا جوراب های ضد لغزش بپوشید تا خطر افتادن را کاهش دهید.
11. در صورتی که بیمار سطح هوشیاری پائینی دارد،می توانید بیمار را با بالابر از تخت خارج کرده و روی ویلچر قرار داده و کمربندهای ایمنی بیمار را نیز محکم ببندید تا به علت پائین بودن هوشیاری، از روی ویلچر سقوط نکند.
12. حین خارج کردن بیمار از تخت ابتدا ویلچر را کنار تخت قرار داده و حتماً ترمزها را قفل کنید و تکیه‌گاه‌های پا را از مسیر خارج کنید. (این روش را برای جابجایی به صندلی یا توالت قابل حمل نیز دنبال کنید) برای کمک به بیمار در حالت نشسته، بیمار را روی همان سمت ویلچر بغلتانید. یکی از بازوهای خود را زیر شانه های بیمار و یکی را پشت زانو قرار دهید. زانوهای خود را خم کنید در حالی که پاهای بیمار را بلند می کنید و از لبه تخت جدا می کنید و از تکانه برای کمک به بیمار در حالت نشسته استفاده کنید. بیمار را به لبه تخت ببرید و تخت را پایین بیاورید تا پاهای بیمار با زمین تماس داشته باشد. قبل از جابجایی روی ویلچر، از بیمار بخواهید مدتی کنار تخت بنشیند تا در هنگام ایستادن یا تغییر وضعیت دچار سرگیجه نشود
13. برای بیماران کوتاه قد ممکن است لازم باشد ریل کناری را به طور کامل بردارید. تا جایی که می توانید نزدیک بیمار بایستید، به دور قفسه سینه برسید و دستان خود را پشت بیمار قفل کنید. مراحل زیر باید دنبال شود و دستورالعمل ها را با بیمار مرور کنید. پای بیرونی بیمار (زمانی که دورتر از صندلی چرخدار است) را بین زانوهای خود برای حمایت قرار دهید. زانوهای خود را خم کنید و پشت خود را صاف نگه دارید. با صدای بلند تا سه بشمار و به آرامی بلند شو. از پاهای خود برای بلند کردن استفاده کنید. در عین حال، بیمار باید دست‌های خود را در کناره‌های خود قرار داده و به بیرون راندن تخت کمک کند. بیمار باید در حین انتقال وزن خود را روی پای خوب خود تحمل کند. به سمت صندلی بچرخید، پاهایتان را طوری حرکت دهید که پشتتان با باسنتان در یک راستا قرار بگیرد. هنگامی که پاهای بیمار به صندلی ویلچر برخورد کرد، زانوهای خود را خم کنید تا بیمار را روی صندلی پایین بیاورید. در عین حال از بیمار بخواهید که دستش را به سمت تکیه گاه صندلی دراز کند. اگر بیمار در حین انتقال شروع به افتادن کرد، فرد را به نزدیکترین سطح صاف، تخت، صندلی یا زمین پایین بیاورید.
14. برای جابجایی بیمار از صندلی به تخت، دستورالعمل ها را معکوس کنید. اگر از روی ویلچر حرکت می‌کنید، مطمئن شوید که چرخ‌ها قفل شده‌اند و استراحتگاه پا خارج از مسیر است. ویلچر را کنار تخت بیاورید و تخت را پایین بیاورید تا با صندلی یک دست شود. مطمئن شوید که سمت قوی فرد در کنار تخت است. از بیمار بخواهید هر دو پا را صاف روی زمین بگذارد. از بیمار بخواهید روی ویلچر به جلو حرکت کند. جلوی فرد بایستید. از آنها بخواهید بلند بنشینند، به جلو خم شوند و در حالی که به آنها کمک می کنید بایستند، تکیه گاه صندلی را فشار دهید. دستان خود را دور قسمت بالایی پشت آنها قرار دهید. اگر بازوی ضعیفی دارند، دست خود را دور آن قرار دهید، نه زیر آن. بازوی ضعیف را نکشید. به فرد کمک کنید تا پاهای خود را حرکت دهد تا جایی که ته آن بالای لبه تخت باشد. به آنها کمک کنید بنشینند. فرد باید با دستان خود را به تخت دراز کند، زانوهای خود را خم کرده و شانه ها را به سمت جلو نگه دارد. در حالی که پاهای بیمار را از لبه تخت بلند کرده و از لبه تخت جدا می کنید و از تکانه برای کمک به بیمار در حالت دراز کشیدن روی تخت کمک می کند، از کمر خود در برابر آسیب محافظت کنید.
15. هنگامی که بیماران اعتماد به نفس پیدا کردند و قدرت عضلانی کافی به دست آوردند، اعضای خانواده می توانند آنها را در حین حرکت همراهی کنند. حتی اقدامات کوچکی مانند بلند شدن از رختخواب برای نشستن روی صندلی برای تماشای تلویزیون و استفاده از توالت تفاوت ایجاد می‌کند. آنها به خانه می روند.
16. به خاطر داشته باشید که همیشه با پرستاران و پزشکان خود مشورت کنید تا تأیید کنید که آیا بیمار شما مجاز به بلند شدن از رختخواب هست یا خیر.